Ali, šta se može kazati, s one strane poznatih činjenica, da albanska književnost, kao uostalom i Albanija, ostaju
malo poznate i za jednog takoreći pograničnog suseda kao što je Srbija? Nepoznavanje se pripisuje političkom
faktoru obeju strana, kao i onom kulturnom, koji je uspostavio zanemarljiv broj mostova koje čine prevodioci, iako
katedra albanologije u Beogradu ostaje među najstarijim katedrama albanskog jezika. Mislim da za čitaoca ove činjenice imaju malo značaja. Više interesa bi moglo da ima ono što se dešava u današnjim književnim tokovima
i njihovim odnosima sa prošlošću.
Da bih odgovorio na ova dva pitanja, iskoristiću dva mita. Prvi je mit čvora, koji se vezuje za kralja Frigije, Gordija,
i za onog koji je presekao taj čvor, Aleksandra Velikog. Drugi se tiče mita lavirinta, Arijadnine niti i minotaura.
Same autore savremene albanske književnosti, kako one koji su počeli da se pojavljuju nakon 1990. godine, ali i
one koji su objavljivali pre toga i nastavljaju da pišu i dan danas, zamišljam kako učestvuju istovremeno u oba ova procesa.
Prvi proces podrazumeva presecanje čvora, koji drži albansku književnost vezanu sa književnim nasleđem, strukturama, pismom i književnim formama ili promocije prošlosti.